Diari d'un professor a NY: serà un recull de les meves observacions, pensaments i emocions de una aventura que m'ha portat a New York a fer de professor. Diari d'un professor a NY: será una colección de mis observaciones, pensamientos y emociones de una aventura que me ha llevado a New York a trabajar como profesor. Diari d'un professor a NY: will be a collection of observations, thaugts and emotions of an adventure that brought me to New York to work as a teacher.

Saturday, September 18, 2004

Anita y Tato

Boston:

Anita y Tato. Anita és una chica argentina que conocí un día por casualidad en Barcelona. Estaba recuperándome de una larga noche de carnaval. Recuperándome en el Park Güell, leyendo un periódico en la punta más alta, donde estan las tres cruces. Llegaron dos chicas, muy guapas, las vi de reojo, seguí leyendo el periódico haciéndome el distraido hasta que me preguntaron algo sobre si se veia el mar desde ahí. Ese día estaba nublado y no se veía… Por suerte no se veía, si se hubiera visto, seguramente yo no estaría hoy aquí.

Estuvimos charlando, las acompañé a pasear por el parque, fuimos a la Sagrada Familia, yo me fuí a trabajar por la tarde. Quedamos en vernos por la noche, salimos a comer, bailamos, se quedaron a dormir en casa. Recuerdo que las invite por la mañana dando un cierto margen para que ellas puedieran decir no y para yo pensarlo. Quedamos en que llamarian por la tarde si habían pensado venir bien, si habían pensado no venir también y y yo lo mismo. Vinieron.

Creemos que todo esto pasó el Febrero del año 2000 aunque no estamos seguros.

Boston:

Anita y Tato. El otro día vendí mi ordenador nuevo a un compañero puesto que mi instituto recibió una beca para usar un programa de Apple y nos dejaron durante un año un iBook G4, un ordenador de la marca Apple. El mío, comprado hace menos de un mes, ya no lo necesitaba. Cuando lo arreglaba para dárselo instalé un programa llamado messenger con el que te puedes comunicar a través de internet escribiendo o hablando, incluso te puedes ver si tienes una cámara y una conexión rápida.
Anita estaba allí. Conectada al messenger. Hace unos 15 dias Vicky, la otra chica argentina, me envió un email, con una foto de su hija. Yo le contesté y le comenté algo de Anita, sabía que hacía un tiempo había estado en USA pero no sabía donde. Está en Boston!! su marido, Tato, está estudiando un master…yo había intentado contactar con Anita pero la dirección de email que tenía no era la buena. No obstante, la encontré en el messenger… ¿Que hasés?, ¿por donde andás?, ¿como te va? Yo fui muy directo, consciente del efecto que causaría… escribí: directo, estoy en NY, trabajando de profe… al cabo de unos minutos estabamos hablando, ya no escribiéndonos, a través del messenger (aún no tengo teléfono) y una vez más directo cuando ella me pregunto: ¿ cuando nos vemos? yo le dije, el miércoles por la noche (era lunes) al final quedamos el jueves mañana. He venido en bus, he conocido a Tato. Está estudiando en Harvard…. Un crack, yo no sé si es un cerebro privilegiado, no se muchas cosas de él, lo que si ya sé es que estaba determinado a conseguir esto y no ha parado hasta que lo a conseguido, otro ejemplo de que cuando una persona sabe lo que quiere, el mundo se aparta… otra cosa: me ha tratado, tan bien…. Me ha enseñado su Universidad, me ha explicado como funcionan las clases, me ha prestado su bici (eso si ha sido un plus….) es encantador. Y mañana voy a ir a una clase… es decir voy a ir a Harvard… a lo mejor agarro (por no decir cojo, en contexto argentino suena fatal…) un libro que tengo para prepara mis clases y estudio un poco en su biblioteca… y ya podré decir que estudié en Harvard….

He estado dos horas paseando en bici por el río, he ido al Boston Commons un jardín en el centro… Una vez más la bici es parte de mi, de mi persona: no sin mi bici!

Regreso a casa un poco cansado. Hablamos. Tato se va, ha estado haciéndo una siesta y ha trabajado para sus clases de mañana. Ahora va a casa de un compañero a comentar el uno de los trabajos que tienen para mañana. Nos sentamos en la cocina, un vino ella, una cerveza yo. Que bueno que estés aquí! ¿Tu te acuerdas de esos dos dias en Barcelona?, ¿te acuerdas de cuando hablamos de eso y de aquello?. Algo para comer, ahora tomo vino. Hablamos de nuevo de eso y de aquello, de como nos va, de si te llena vivir fuera de casa, de si es duro, de si nos gusta, de si nos sentimos… otra cerveza, hablamos como se dice, de todo un poco. Hablamos del Camino de Santiago, ella lo quiere hacer, me dice que cuando llegué Tato debemos repetir la conversa. Lo pasamos bien, Nos reimos, es como si estuvieramos en un bar, pero estamos en una cocina donde las cervezas y el vino cuestan 4 o 5 veces menos que en el bar, en una cocina de Boston, de hecho de Cambridge que está al otro lado del río. Esta región de Massachussets acoge, entre Harvard I el MIT (Massachussets Institute of Technology), a unos cerebros privilegiados que estudian y desarralon ideas que a veces revolucionan nuestro mundo. Nosotros, con su permiso, estamos en una cocina bebiendo y charlando. Llega Tato, cenamos. Ya bebo agua. Seguimos charlando. Helado. Saco mi ordenador dejado por el Department of Education y escribo mi diario. Se van a dormir. Sigo escribiendo, Termino. Me voy a dormir. Bona nit.


0 Comments:

Post a Comment

<< Home